داستانک در عصر ما

سیدرضا میر

شماره:94

ما بچه ها از شادی در پوست خود نمی گنجیدیم!

ایام عید نوروز راهی سفر شدیم.

جاده ها را پشت سر می گذاشتیم و از جاهای دیدنی فیلم و عکس می گرفتیم.

گاه گاهی باران بهاری بر لطافت هوا می افزود.

نزدیک شیراز مامان گفت: اول به سلام شاه چراغ می ریم!»

خواهرم گفت:از خواجه شیراز فال می گیریم!» 

برادرم که شیفته ی آثار تاریخی بود صداش درآمد: تخت جمشید رو با حوصله می گردیم!» و بابا لبخند ن گفت:{ از استاد سخنِمشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست.}(1) غافل نشیم!»

باران شدت گرفته بود و سریع سیل آسا شد! از سر و صورت بابا عرق می چکید!

مامان ذکر می گفت.

و دیدیم که اتومبیل ما شبیه جعبه ای فی با غرش سیلاب به هر سویی کشیده می شد و تلاش بابا این بود که آن را به سمتی سوق دهد!

خواهر و برادرم جیغشان را در گلو خفه می کردند. من به یاد غزلی افتادم: ای دل ارسیل فنا بنیاد هستی بر کَنَد - چون .(2)»

با دیدن حال و فضای هولناک اشک بی امان به صورت و لباسم می ریخت.

که اتومبیل ما لابه لای مینی بوس و تنه و شاخه های درختی خوابیده گیر کرد.

مردمی شتابان به سوی ما می دویدند.

ماشینهایی را می دیدیم که آب می برد .

و فریادهای را می شنیدم که خدا را صدا می زدند.

در بیمارستان از خود می پرسیدم چرا همیشه به یاد خدا نیستیم!!؟

1)سعدی

2)حافظ