داستانک در عصر ما

سیدرضا میر

شماره 99

آخر شب از قطار پیاده شدم و چمدانم را به دنبال خود می کشیدم.

کنار میدان زیر نور مهتابی ها چشمم به همسایمون عباس آقا(1) و همسرش افتاد که روی گلیمی نشسته و ازسربازی جوان با ذوق و شوق پذیرایی می کردند.

و چنان محو تماشای سرباز بودند که نه کسی را می دیدند و نه صدایی می شنیدند.

خوشبختانه پذیرایی به اتمام رسید و سرباز با ابراز تشکر و خداحافظی خط نگاه زن و شوهر را با خود می برد.

تاکسی گرفتم و از آنها دعوت کردم با هم به خانه برویم.

 داخل تاکسی خیلی سعی کردم جویای حال سرباز شوم اما دریغ از فرصتی کوتاه!

خانم: چشم و ابروی سیاهش با چشم و ابروی پسرمون مو نمی زد!» 

عباس آقا:رفتار و گفتارش یه ویدئوی زنده از پسرمون بود!»

خانم : دهن و دندونهای صدفی اش کپی دهن پسرمون بود!»

عباس آقا:وقتی می خندید پسرمون رو مجسم می کرد!».

و این شور و شیدایی بدون وقفه ادامه می یافت.

صورتها نقشی از شادی و شعف را نشان می دادند، لیکن چشمهای غرقه در اشک، حکایت دیگری می گفت و خانم مرتب با گوشه ی روسری اشک روی گونه هایش را می گرفت.

سوز و گداز عشق و درد و رنج صبوری و مهجوری را چگونه می توان نوشت!؟

1) به داستانک های شماره 38-70-86 رجوع شود.